***

Zobacz historie innych bohaterów filmu Sie masz Wiktor: Waldemar, Wiesław.

***

Mam na imię Andrzej. W Schronisku przebywam już sześć lat. Jak tu trafiłem? To dosyć długa historia. Miałem kiedyś dom, pracę, kobietę i dziecko. Żyło mi się dobrze, bo byłem wałbrzyskim górnikiem. Na skutek przemian ustrojowo-gospodarczych mój zakład i całe wałbrzyskie zagłębie zostało zlikwidowane z dnia na dzień. Dostałem odprawę pieniężną, która owszem była duża, ale rozeszła się na potrzeby domowe i przyjemności, bo było dużo, dużo wolnego czasu. Po kilku latach okazało się, że konto się kończy, trzeba coś zarobić. W najbliższej okolicy nie było szans, a to z tego powodu, że w podobnej jak ja sytuacji znalazło się tysiące bezrobotnych górników. W domu zaczęły się zgrzyty i niesnaski. Postanowiłem poszukać pracy gdzieś dalej. I tak znalazłem się we Wrocławiu. Tu pracy było dużo, ale wszystko na „czarno” - bez umów i ubezpieczenia.

***

Zobacz historie innych bohaterów filmu Sie masz Wiktor: Andrzej, Wiesław.

***

Dzień u mnie zaczyna się pobudką około godziny 5.00. Najpierw jest papieros, kawa i rozmowy z kolegami z pokoju na luźne tematy. Później śniadanie, a po nim wyprawa w teren. Zajmuję się zbieractwem złomu, makulatury, wszystkiego co da się spieniężyć, bo nie mam ani renty ani zasiłku. Zawsze uzbieram trochę grosza na opłaty, kawę, papierosy, itp. Już od dwóch i pół roku każdy dzień jest podobny do drugiego. Do stałej pracy się nie nadaję, bo zniszczyłem zdrowie na własne życzenie. Po rozstaniu z żoną zacząłem pić alkohol, ten najtańszy – denaturat. Nazywamy go „Dunią”. W konsekwencji mój mózg i błędnik już nie funkcjonują prawidłowo. Tego nie można pić bezkarnie. Alkohol taki pozostawia ślady w organizmie, upośledza fizycznie i umysłowo. Ale dość o tym!

Heroiczna postać św. Brata Alberta – naszego Patrona – budzi uznanie wśród ogromnej rzeszy ludzi, także u naszych podopiecznych. Pod tatrzańskimi wierchami pozostawił on po sobie bardzo trwały ślad – pustelnię na Kalatówkach u podnóża Giewontu. Wizyta w tym miejscu mieszkańców naszych placówek, wiele wnosi w ich duchową i moralną odnowę. Z uwagi na tą istotną wartość kolejny raz podejmujemy wysiłek zorganizowania na przełomie sierpnia i września trzydniowej autokarowej pielgrzymki do Zakopanego, w której uczestniczyłoby ok. 35 podopiecznych.

Gazeta Wyborcza w dniu 26 czerwca 2006 roku na swojej stronie internetowej opublikowała artykuł Pani Agnieszki Czajkowskiej o pielgrzymce Pana Czesława Michałka. Zapraszamy do pobrania pliku PDF z pełnym tekstem artykułu oraz na stronę z artykułem Pani Agnieszki.

Rozmowa z Czesławem Michałkiem – mieszkańcem Schroniska dla Mężczyzn przy ul. bp. Bogedaina 5 we Wrocławiu, który w okresie od 20 kwietnia do 15 czerwca 2006 r. odbył samotnie pieszą pielgrzymkę z Wadowic do Watykanu, by przy grobie Jana Pawła II wyrazić wdzięczność za wielki pontyfikat.

Na początek gratuluje hartu ducha i ogromnej wytrwałości w dążeniu do celu. W tym konkretnym przypadku celem był Watykan. Osiągnął Pan ten cel po bez mała dwóch miesiącach pieszej wędrówki. Czy gdyby postanawiał Pan o takiej wyprawie dzisiaj, wiedząc już dokładnie ile ona wysiłku kosztuje, Pana decyzja byłby również na tak, nie zawahałby się Pan?

Gdyby od tego zależało czyjeś życie lub zdrowie nie zawahałbym sie ani chwili, nawet gdybym nie miał takiego wyposażenia, jakie miałem.